Dei fleste har eit hjertebarn - de færreste får veta da av ein lege...

... da gjorde me!

Mandag 26. september: I stedenfor å reisa på besøk te mammo vart eg innlagt på Haukeland, KK, for obsevasjon pga svangerskapsforgiftning..
Tirsdag 27. september kåkko 15.00: Fødselen e blitt igangsatt med ballong (!)

Kasper 2 timer gammel

Da e onsdag 28. september 2011...
Klåkko e 16.09 og verdens nydeligaste gut blir lagt på bryste mitt...
Kasper Andrè e endeli kommen te verden - 2500g og 46 cm...
LYKKE har fått ein ny betydning og me e STOLTE foreldre.
Kvelden kjem og Kasper e litt blå rondt monnen sin...
Flinke jordmødre tar godt vare på han første natta, gjer han mat, målar blodsukkeret hans og passar på.

Torsdag 29. september ska me te barnelegen kl 9. Han sei at Kasper e ein frisk og fin gut. Eg går og et frokost mens jordmødrena gjer Kasper mat og måle blodsukkeret hans. Kenneth e heima for å vaska litt klè og stelle litt i leiligheten. Han kjem snart og eg glede meg SÅNN te sjå han.

Klåkko blir 11 og jordmødrena vil ha me seg Kasper for å sjå litt på han. Han har skifta farge i fjeset. Han e blå-grå, nesten lilla. Eg blir henta etter ei stund og når eg ser Kasper vert eg kjempe redd. Han ligg i ei seng og får oksygen frå ei lita maske so ligg framfor fjese hans. Han e kobla te ei maskin so måle oksygen metningane i blodet hans. Den ligg på 80%, normalt ska den ligga på 100%. Da e altså for lavt og barnelegen kjem for å ta ein kikk på guten vår. Han vil ha Kasper me seg på barneklinikken og ei jordmor legg Kasper i ei vogn og trillar han bort. Eg e heilt fortvila og kjempe redd og ringe Kenneth og sei at han må komma me ein gong!

Klåkko e 14.30 og må får snakka me ein lege på barneklinikken..
"Barnet deres har en hjertefeil. Transposisjon av de store arterier. De to hovedpulsårene som går ut fra hjertert har byttet plass og han må ha en hjerteoperasjon. Det skal skje i Oslo og dere blir flydd til Rikshospitalet i kveld."

Lykken som va so stor e bytta ut me fortvilelse og redsel..

Me får eit skrabbel av ein tegning og ei litt bedre forklaring; "Hovedpulsåren og lungepulsåren må bytte plass. Oksygenrikt blod går tilbake til lungen istedenfor ut i kroppen. Operasjon er livsnødvendig. Prognosene er gode og barnehjerte legene er flinke."

Tårena renn og hjarta mitt blør. Eg e kjempe redd og vil berre sjå Kasper og holda han og sei te han at alt ska gå bra. Men me veit jo ikkje om da går bra, kjem eg plutseli på og om da va muli, so vart eg endo reddare og da kom endo fleire tåre. Me klamra oss fast i kvarandre og sorgen eg føle e so vond at eg ikkje kan setta ord på da.

Ette ei stund kjem alle tankena;
- Ka hvis ikkje operasjonen går bra?
- E da fleire feil i hjarta hans?
- Koffør har dei ikkje sett nåke på ultralyd?
- Kjem han te bli heilt frisk?
- Ka skjer no?
- Da va jo ikkje SÅNN da sku starta...
- Kor lenge må vi bli i Oslo?

Me får komma inn å sjå Skatten vår. Da e illt å sjå han ligga i senga me veneflon i neven og ledningar øve alt. Dei han barbert han på eina sio på høve og han ligg me ein smokk so e alt for stor for ein liten monn! Maskine pip og eg føle meg hjelpeslaus. Eg kan ikkje gjera NÅKE for guten min og da e so ufatteli illt. Eg klara ikkje stoppa tårena og eg føle meg heilt tom innvendi.

Me får veta at eg får vera me Kasper i legeflye og dei skaffe Kenneth flybillett te Oslo.
So kjem me på at me må pakka!!
Nåken må kjøra Kenneth te flyplassn...

Mange ting må ordnast og Kenneth, so e den praktiske av oss, ordne opp. Mens han reise heim og møte foredrena sine so kjøre han avgårde te flyplassen, set eg igjen på barneklinikken aleina. Eg ringe te mamo mi og berre grin. Eg får forklart so godt eg klara at me må te Oslo for Kasper må operera i hjarta sitt. Da hjelpe å snakka litt. Men so legg eg på og e heilt aleina igjen. Eg får ikkje sjå Kasper endo for dei ska legga inn fleire veneflona og legga han på pustemaskin og gjera han klar te transporten so ska skje kl 20.30. Da e 4-5 tima te og klåkko går so sinnsykt seint. Eg begynne å skriva dagbok mens eg vente.

Ette ei stonn får eg komma inn å sitta me Kasper. No e da endo verre å sjå han! Han e kobla på pustemaskin og får sovemedisin og hjertemedisin. So kjem sjukepleiar og anestesilege me ein SVÆR kuvøse. Dei tar seg go ti og sjekke at alt e i orden før Kasper blir lagt i kuvøsen og me starta turen te Oslo og Rikshospitalet. Da e ein fin gjeng so følle oss i legeflyet og dei spøka og ler og eg tar meg sjøl i å smila og le eit par gonga. Da e kjennes godt, men so kjem tårena igjen. Kenneth e allerede framme og vente på oss når me kjem. Da e utruli godt å sjå han og eg føle meg tusn gonga tryggare når eg har han i nærheten.

Dei neste dagane består først og fremst i å besøka Kasper på nyfødtintensiv avdeling. Me får møte me hjartelegar og kontakt sjukepleiar for hjertesjuke born og dei gjer oss meir info om hjartefeilen han har og korti opperasjonen ska vera. Dagane flyt i kvarandre.. Me e hos Kasper, et frokost, går opp att te Kasper, et lønsj, kvile litt og går opp te Kasper igjen før da e middag og gjer ein siste visitt te Kasper igjen før me tar kvelden. Me kjenne me e sletn av å traka i sjukehus gangane, av maskine so pip. Synet av sønnen vår so ligg kobla te ledningar og følelsen av at me ikkj kan gjera nåke for han e ufattelig vond. Eg grin mykje og føle meg utrøstelig. Kenneth holde rondt meg og eg e so gla for at me har kvarandre og da e so godt å veta at han e her for meg uansett kor mange tåre eg grin.

Eg våkne nåken morningar av at eg grin. Då holde Kenneth meg ei stund før vi går opp te Skatten vår.

Da e mange deilige stonda me Kasper oppi alt; Me får holda han so mykje me vil og han ligg te brystet mitt og prøve å suga, mens han får mat i sonden sin, men da e ikkje so lett. Eg seie te Kasper at me har go ti og at me ska øva oss kvar dag! Eg slepp å vera bekymra for at han ikkje får nok mat, sio han får mat på sonden sin. Kenneth e tolmodig og ein fantastisk far og ektemann. Eg kjenne følelsane mine vokse for han og eg elske han meir enn nåken gong.



 Lørdag 1.oktober blei respiratoren tatt av og vi hadde ei fantastisk stund me Kasper. Han va våken og pludra te oss. Vi var dar lenge og tok masse bilde av goguttn vår. Vi får vaska han og bytta bleia for første gong! Da ska ikkje mykje te før me smile, sjøl om me e redd og bekymra e me bestemt på å nyta kvart sekund me Skatten vår. Kasper får ligga på brystet te pappen sin for første gong og eg ser at Kenneth e STOLT pappa. Både han og Kasper hadde godt av å kosa! Eg blir so varm i hjarta mitt når eg ser dei ilag og eg kjenne at dei betyr ALT i verden for meg.

Søndag 2.oktober "flytte" vi frå barsel og inn på foreldrehuset. Da e eit fint rom me goe senge, eit lite kjøleskap, eget bad og tv på veggen! Kvar dag driv eg å pompa meg, men da kjem fortsatt ikkje so mange dråpane. Mammo mi og tante Eli kjem te Oslo. Da va so godt å sjå mammo mi!! Eg va so redd for at eg ikkje sku få visa deilige guten min te ho. Me må grina litt ilag og so berre set me dar og seie ikkje so mykje. Ord e ikkje nødvendi, da e berre godt å ha kvarandre dar. Me berre ser på Kasper og da kjem ei tåra avåte, men da e heilt greit.

Operasjonen ska vera på onsdag 5.oktober og mens vi venta på at dagen ska komma bytta vi litt på å vera hos Kasper. Eg finn sjokolade på puto mi og eg må smila, for eg har faktisk den BESTE mannen!! Han veit å gleda kåno si og han gjer alt for at eg ska ha da bra (avåte ska da ikkje meir te enn ein sjokolade te for å gleda meg og oppmerksomme Kenneth veit detta) Eg har fått meir melk i brysta og eg og Kasper øve oss på å få te amming kvar dag. Vi får sjå eit hjerteoperert born - da va eit sterkt syn. Vi blir forberedt so godt som mulig på da so ska møta oss når Kasper e operert.

Da e illt å føla seg utilstrekkeli...



 Onsdag 5.oktober e Kasper ei veka og operasjonsdagen e her! Vi står tidli opp og får kosa me han før vi følle han te opperasjon salen.  Da va illt å sei "hade" te han. Vi gjekk på rommet og mens eg sov gjorde Kenneth praktiske ting for å få tie te å gå. Kl 12 hadde vi samtale me kirurgen, alt hadde gått som forventa. Me fekk sjå Kasper ei lita stund, men han treng mest kvile og ro da første døgnet. Han ska ligga på Thorax-intensiv nåken daga. Da va både godt og illt å sjå han. Godt føda me veit at NO e da versta unnagjort og han blir heilt frisk, men illt føda me ikkje får holda han og kosa me han. Me godt mot reise me inn te Oslo for å eta middag me mamma og Eli. Da va godt å få litt klima forandring og å få litt anna å tenka på og å snakka om. Eg merke at stemningen e go og me e letta og gla for at alt har gått fint. No må Kasper sin kropp få legast og hjarta og brystbeinet må få gro. Eg har illt i mamma hjarta mitt - vi kan ikkje holda han på nåken daga og eg kjenne at eg savne å sussa han og snusa inn den goe Kasper lokten. Eg pompe meg, men merka at eg har møsta litt melk og eg berre håpa at eg klara å beholda melka, for eg vil so gjerne klara å amma han når alt detta e øve!

Mamma og Eli har vert hos oss nåken daga og me har vert 2 dagar i Oslo og ete middag me dei. Dei reise heim fredag, 7. oktober samme dag so Kasper åpne augene for første gong ette opperasjonen.
Da e so fantastisk godt å sjå han våken.

Lørdag 8.oktober koble dei Kasper av respiratoren og fjerna kanyle i hals og lysk. Me kosa masse me han og får besøk av Svigers og Svigerinne Christine. Da e kjempe kjekt å få besøk av dei og me et middag på Hard Rock Cafè. NAM!

Mandag 10. oktober: Kasper vert flytta inn att på nyfødt intensiv avdelig. Dar e dei meir "mor-barn vennlige". Dei legg tilrette og følle opp amming, nærkontakt og kos. Eg kosar meg me amme-øving og Kenneth reise te Oslo for å få litt frisk luft. Han kjem "heim" att me  presang både te Kasper og meg. Snille Kenneth. Me e happysnappy og ser fram te å få reisa heim. Me tulle og tøyse me kvarndre (da har me ikkje gjort sio me fekk veta at Kasper hadde hjartefeil) og me begynne å "bli oss sjøl" igjen. Me kan le og har eit smil om monnen.

Samme dag får vi eit nedsig når Kasper får muskel sammentrekningar. Dei vare i 5-8min og da e kjempe ekkelt å sjå på! Eg blir veldi redd og trur automatisk at da e nåke hakkande gale.. Eg tenke eg ikkje orke at da ska vera nåke meir galt me den deilie guten vår. Han har hatt nok! Eg kjenne at følelsane virra på utsio tå kroppen og da e ikkje langt frå toppen og ne te bunn... Dei seie da kan vera alt frå umodenhet (sio han e fødd 18 dagar før termin) til epelepsi. Dei tar EEG og MR for å utreda og eg blir gla og letta når testane e normal.

Dei neste dagane e Kasper stabil, men han har fortsatt litt muskel sammentrekningar. Me e utålmodig på korti me får reisa heim...

Da e blitt torsdag 13. oktober og da e 14 daga sio me kom te Oslo og Riksn. Kl. 11 får me ein telefon frå pleiaren te Kasper; "Dere får reise hjem i kveld eller i morgen" Eg må grina igjen, men denne gongen e da HAPPY tears! Ein time ette ringe telefonen igjen; "Dere skal reise til Bergen om en time!!" Holymoly!! Vi hiv oss rundt og Kenneth pakker mens eg gjer Kasper mat før flyturn. No går da fort i svingane! Når me e klar for å reisa og ska sei hade te dei so har passa so godt på oss i to veke vert eg emosjonell og må grina ein skvett. Da e me skrekkblanda fryd me ska vidare te Haukeland.

Turn heim gjekk kjempe fint. Kasper søv heile veien og da va nydeli vèr. Denne gongen kom vi fram før Kenneth og første natta på Haukeland hadde dei Kasper på nyfødt intensin for observasjon. Han va heit stabil og utpå dagen fredag 15 oktober får me han me på rommet me skal bu på. Eg e kjempe happy, men samtidi e da skummelt å ha ansvar for han aleina, men eg må berre stola på både Kasper, meg sjøl og Kenneth. Sonden e tatt vekk og eg fullammar Kasper. Detta ska gå bra! Da e betryggande å veta at pleiarane berre e to etasja onna hvis da sku skje nåke. Mamma og Christine kjem på besøk. Da e kjekt å sjå dei og godt å visa fram Kasper uten ledningar og veneflonar og maskine so pip rundt oss. Da ska bli godt å sova me familien min for første gong. Natta går fint, me søv godt og eg har klåkko på ring for å gje Kasper mat. Han vil ikkje våkna 2.gong og eg ringe te pleiaren for å høra ka eg ska gjera. Eg e litt bekymra, so dei seie eg ska komma ne me han, so ska dei gje han mat på kopp. Når han har fått mat får han ein muskel sammentrekning og dei vil ha han te observasjon resten av natta og eg kjenne eg e lei meg for at eg ikkje har han me meg opp att på rommet.

Om morgonen fredag 14. oktober får vi veta at Kasper berre har hatt ein liten muskel sammentrekning resten av natta og me får han me oss på rommet igjen. Resten av helga kosa vi oss so godt da går ann på eit gammalt nedslitt rom på Haukeland. Da viktigaste e at me får vera ilag me guten vår og eg merka at me slappe tå og ammingen kjem skikkelig igang.Stingena te Kasper vert fjerna søndag 16.oktober. og me får koseli besøk av Svigers. Ette tre veke på sjukehus me sjukehusmat får ein diverse matlystar og då e da godt me ein snill ektemann so kjøre for å kjøpa hamburger og brus te kåno si.

Mandag 17. oktober: Me kjem ne på nyfødt intensiv for legevisitt og me får veta at me får reisa heim i dag, 3 veke sio eg vart lagt inn på Haukeland for observasjon pga svangerskapsforgiftning. Eg må grina ein skvett og e kjempe happy. Kasper vert sjekka av barnelegen og me får beskjed om at me får inkalling te kontroll om to-tre veke. Han ønske oss lykke til og eg kjenne eg vert nervøs og spendt, men eg e ikkje i tvil om me kjem te klara detta. Kasper e heilt frisk og da e jo detta me har venta på so lenge. Da e nesten uvirkeli at me faktisk ska reisa HEIM!! Eg har ikkje vert heima på 3 veke og eg glede meg veldi te å dusja, slappa av, søva i mi eiga seng, snika i kjøleskap og skap, krypa i armkroken te min kjære når me ska sjå fjarnsyn - og BEST av ALT, Kasper e dar me oss heila tie.

Før me reise heim får me bada Kasper for første gong. Da e ein fin opplevelse.

Eg blir so gla i hjarta mitt når eg ser Kenneth bera Kasper i bilstolen, ut av nyfødt avdeling, ut av barneklinikken. Eg berre smile og lykke har ein plass i hjarta mitt igjen... Å sjå Kenneth endeli få ta me seg sonen vår heim e ubeskriveli. Han har vert ein fantastisk pappa og ektemann og da veit eg at han allti kjem te vera. Detta e dei finaste gutane i verden, og dei e mine! Eg e ei stolt mamma og ei stolt kåna.

Når me kjem heim kjenne eg skuldrane senka seg og da e berre deili å vera heima i si eiga stove, men da e heilt te Kasper vil ha påfyll av nussemelk. Eg stressa litt me kor eg ska sitta å gje han mat. Sofaen e for djup og eg blir heilt forkava! Eg får ikkje te å amma i senga heller. Eg får meg ei KRISA! Da enda me at goe Kenneth ser ein stol på JYSK so e i samme stilen som eg har søtte i på sjukehuset. Han reise rett og slett å kjøpe stolen te meg.. Lars, min minste lillebror, kjem på besøk og hjelpe te me å montera stolen. Eg har fått min egen ammestol og DEN e go å sitta i den og no går ammingen SO fint. No ska me finna roen og nyta kvar dag som familie.

Da e heilt sprøtt å tenka på alt me har vert igjennom på so kort ti. Me e gla for at me bur i Norge og for at helse ordningane e sånn so dei e! Me tar hattn avfor flinke legar og dyktige kirurgar, omtenksomme pleiarar og for alle so har gjort ein fantastisk innsats for livet te Kasper Andrè. Utn dei hadde me ikkje hatt Kasper i dag.

Tirsdag 15.november: Me har vert heima i 4 veke og alt har gått på skinne for oss. Me har hatt litt besøk kvar dag og da e terapi å snakka og fortella om da me har vert gjennom. Eg har skreve detta innegge øve desse 4 vekena me har vert heima. Da e nåke me å tillata seg bearbeiding av kvar dag me va i Oslo, da e fortsatt illt å tenka på og eg har fellt mange tåre i skrive prosessn, både av sorg og glede. Eg kjem te bruka lang ti på å bearbeida sorgen denne traumatiske opplevelsen har medført. Eg har eit arr i hjarta mitt for allti, og da skal få vera dar for å minna meg på at livet e skjørt og ein veit aldri korti ein kan møssa da KJÆRASTE ein har i livet.

Sett pris på kvar dag og ver takknemmeli for dagane du har me dei du e gla i. Da e ikkje ein selvfølge at dei e her i måro...